Το Κράτος δεν είναι φυσικός εγγυητής των ιδιωτικών περιουσιών, όπως πολλοί νομίζουν βλέποντας τις εκάστοτε κυβερνήσεις να μοιράζουν κρατικό χρήμα σε παθόντες από διάφορες θεομηνίες. Είναι ιδιαίτερα θετικό συνεπώς ότι η κυβέρνηση θα θεσμοθετήσει, μετά από πολλά χρόνια, τη μείωση επί του κύριου και του συμπληρωματικού φόρου του ΕΝΦΙΑ και χωρίς εισοδηματικά κριτήρια, ως κίνητρο για την ασφάλιση των ιδιωτικών κατοικιών έναντι των κινδύνων που τις απειλούν.

Βασικό μέλημα των συντακτών της νέας ρύθμισης για την ουσιαστική επιτυχία της πρέπει να είναι να την θεωρήσουν οι πολίτες ως χρήσιμη και κυρίως συμφέρουσα. Γι΄αυτό πρέπει να ληφθούν υπόψη οι εξής τρείς κρίσιμες παρατηρήσεις και προτάσεις μας:

Πρώτον ότι το ποσοστό μείωσης του ΕΝΦΙΑ κατά μόλις 10% είναι για τους περισσότερους φορολογούμενους συμβολικό και όχι αποτελεσματικό κίνητρο. Το ποσοστό πρέπει και μπορεί να αυξηθεί τουλάχιστον στο 25%,  δεδομένου ότι η πολλαπλή φορολόγηση ολόκληρου του ασφαλιστικού τζίρου, ελαχιστοποιεί στην κυριολεξία το εντεύθεν δημοσιονομικό βάρος.

Δεύτερον ότι σύμφωνα με την προτεινόμενη διάταξη, η έκπτωση χορηγείται «εφόσον η ασφάλιση καλύπτει το σύνολο (100%) της αξίας του ακινήτου, όπως καθορίζεται στην εκδοθείσα το προηγούμενο έτος πράξη διοικητικού προσδιορισμού του άρθρου». Όμως «Ως αξία του ακινήτου, για τις ανάγκες εφαρμογής του πρώτου εδαφίου, λαμβάνεται η αξία του κτίσματος ή των κτισμάτων, μη υπολογιζόμενης της αξίας του οικοπέδου»!

Εδώ υπάρχει μια θεμελιώδης λογική αντίφαση: Είναι γνωστό σε όλους ότι η «Τιμή Ζώνης», το βασικό δηλαδή μέγεθος του συστήματος Αντικειμενικού Προσδιορισμού της ανά τ.μ. αξίας των ακινήτων, εμπεριέχει και την αξία του ποσοστού οικοπέδου που αντιστοιχεί σε κάθε οριζόντια ιδιοκτησία (διαμέρισμα, κατάστημα κλπ.). Έτσι η διάταξη ρητά υποχρεώνει τους ιδιοκτήτες σε αναγκαστική και παράλογη «υπερασφάλιση» των κτισμάτων τους,  προσθέτοντας και την αντιστοιχούσα οικοπεδική αξία (!), παρότι σύμφωνα με τη δεύτερη πρόταση αυτή απαλλάσσεται ρητά!  Για να μην αποτύχει η ρύθμιση, πρέπει να οριστεί ρητά  ως ελάχιστο όριο ασφαλιστέας αξίας το κατασκευαστικό κόστος κατοικίας, όπως το υπολογίζουν οι ασφαλιστικές εταιρίες, και όχι η συνήθως υπερτιμημένη αξία τους στον ΕΝΦΙΑ.

Τρίτον ότι όσοι ασφαλισμένοι πάθουν ζημιά από θεομηνία, μοιραία θα αποκλειστούν από την δωρεάν κρατική αρωγή προς τους ανασφάλιστους!  Εν όψει του ότι σε όλα τα ασφαλιστήρια σεισμού υπάρχει απαλλαγή της ασφαλιστικής εταιρείας για το 2% του ασφαλισμένου κεφαλαίου, για να μην αδικηθούν οι ασφαλισμένοι, θα πρέπει ο νόμος να προβλέπει ρητά ότι, σε ζημιές που υπερβαίνουν π.χ. τις 10.000€, αυτό το ποσοστό θα καλύπτεται από το Κράτος και  ολόκληρο το υπόλοιπο 98% της ζημιάς τους από την ασφαλιστική εταιρία.

Αν δεν ληφθούν υπόψη τα παραπάνω, είναι αναπόφευκτος ο κίνδυνος, να «θαφτεί» και αυτή η θετική πρωτοβουλία, στην πλήρη αδιαφορία των πολιτών, όπως δυστυχώς έγινε και με τη διάταξη για την εντός τετραετίας επιστροφή του 40% των εργασιών και μόνον, της αναβάθμισης κτιρίων κλπ…

*Ο Στράτος Παραδιάς είναι Δικηγόρος Α.Π., Πρόεδρος ΠΟΜΙΔΑ & UIPI